Zaterdagochtend werd ik wakker met een voldaan gevoel: Jaaaa! Ik heb gewonnen! Yeah! Terwijl ik me afvroeg waarom ik zo groot nieuws nog niet op Facebook had gepost pakte ik m'n telefoon om mijn overwinning te delen op het wereld wijde web. Ik drukte op t Facebook icoontje en toen gebeurde het...
Het begon het langzaam tot me door te dringen dat ik nog helemaal niet gevochten had... Ik had mijn grandioze overwinning gedroomd....! Ik heb m'n telefoon maar weer op m'n nachtkastje gelegd.
Oké. Opstaan. Douchen, ontbijten, tas in pakken en ik was good-to-go. Ik was lekker op tijd in de sportschool zodat ik m'n medestrijders van de wedstrijdgroep nog eens kon bekijken terwijl ze zich lekker lieten afbeulen door sensei John. Ik stond veilig aan de andere kant van het glas dit keer. Ook wel eens lekker! Met de zenuwen ging t goed. Ik voelde een gezonde spanning waar ik verder geen last van had. Ik begon echt zin te krijgen in de wedstrijd!
Na de wedstrijdtraining van de jongens kwamen de andere vechters en verzorgers en al gauw waren we onderweg naar Groningen. Daar aangekomen werd het weer een tandje spannender. De weging, handen intapen, vaseline smeren, in padsen, weer vaseline, nog een keertje padsen... Met elke handeling voelde ik de spanning in m'n buik en borst toenemen en daarmee ook de focus.
Joep was als eerst aan de beurt van onze gym. Hij vocht twee rondes tegen een sterke tegenstander die in de tweede ronde met een mond vol tanden kwam te staan. (Grapje hè, Mike! :-)) De eerste winstpartij was binnen. Toen kwam Nadim. Keihard gewonnen in de eerste ronde! Kort daarop kwam Soufiane. Hij kreeg in de eerste ronde 8 tellen maar vocht zich de twee rondes daarna grandioos weer terug. Toen ik Soufiane zo keihard zag knokken was ik even niet meer bezig met m'n eigen wedstrijd en voelde ik me echt trots om onderdeel van Nakama te zijn: allemaal vechters met een echte vechtersmentaliteit: vechten voor wat je waard bent. Soufiane heeft dat supermooi laten zien.
...en toen was het mijn beurt. Ik kreeg de handschoenen aan, nog ff een paar keer inslaan op de pads en toen de ring in. Wat onwerkelijk was dat. Maanden trainen en ineens is het moment daar dat je er dan ook echt staat. Nu was het geen droom, nu was het echt. Retespannend! Nadat ik me verslikte in m'n eerste slokje water kreeg ik nog wat koud water in m'n nek (wat echt lekker was want het was daar gruwelijk warm), bitje in en toen naar t midden van de ring...
Van t gevecht weet ik niet veel meer. Van de eerste ronde kan ik me nog wat tikken op m'n hoofd herinneren waar ik n beetje beduusd van was.... clinchewerk... hand in m'n gezicht... haar gefocuste blik.... de touwen.. Dat is het wel zo'n beetje. In een van de pauzes zei John tegen me dat ik moest werken met jab en volgen met een cross als combinaties. Dat heb ik gedaan en dat werkte als n tierelier. Er waren er een aantal (in mijn hoofd heel veel, maar ik weet niet of t er in t echt ook heel veel waren) die er mooi opzaten bij haar! Nou, en ineens was het voorbij. Zo snel gaat dat.
Toen we in het midden van de ring stonden om de uitslag te horen wist ik dat ik niet gewonnen had. Jammer? Ja, superjammer. Ik had heel graag voor een extra winst gezorgd voor Nakama en voor Sensei John in het bijzonder.
Ondanks mijn verlies voel ik me wel een overwinnaar. Lang geleden heb ik besloten dat ik een wedstrijd zou vechten en nu, na een proces van bijna een jaar, heb ik er gestaan. Ik heb de wedstrijd uitgevochten. Ik heb een berg aan angsten en andere emoties overwonnen en daar ben ik trots op. Ik heb dit bereikt door toewijding: van mezelf maar ook die van jullie. Een vaste groep om mee te trainen, van beginners tot gevorderden. Mensen die eruit willen halen wat er in zit en die elkaar helpen om alles te geven. En natuurlijk dankzij sensei John die ondanks de bergen en obstakels het toch heeft aangedurfd om de uitdaging nog een keer aan te gaan met mij.
Het was een superervaring, dank jullie wel en op naar de volgende! Osu!
